Öyle hikayeler dinledim ki, kendi derdim dediğim şeyleri unuttum gittim :) Konuşmak gerçekten insanları rahatlatıyor. Hele ki, hiç tanımadığınız birileriyle sohbet etmek daha etkili oluyor. Aslında başımıza gelen ani olaylar, hiç beklenmedik gelişmeler; bizlerin çocukken TV de veya sinemada izlediğimiz filmlerdeki "hadi canım, olmaz böyle birşey" dediklerimizden daha başka birşey değil.
Bizler büyüdüğümüz için daha çok şeyin farkına varır olduk. Büyüdükçe, gençken cesurca aldığımız kararların pişmanlığını yaşar olduk. Alınan toy kararların bu güne sızı vermesi bundan sanırım. Herkesin illa böyle anları olmuştur. Benim hayatımda neler oduğu değil, daha çok "bize neler oluyor böyle?" diye başlamalıyız düşünmeye.
Evet bize neler oluyor?
Toplum yıkılma sürecinin ortasında sanki. Beklentiler yüksek, elde edilenler beklentileri karşılamıyor. Hani palyaço'yu düşünün. Boya, onun yüzünü güleç gösteriyor, ancak altındaki hüznü kim bilebilir. Hep böyle dolaşır olduk.
Ve para, sadece sorunların üstünü örter oldu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder