Ve para, sadece sorunların üstünü örter oldu.

Öyle hikayeler dinledim ki, kendi derdim dediğim şeyleri unuttum gittim :) Konuşmak gerçekten insanları rahatlatıyor. Hele ki, hiç tanımadığınız birileriyle sohbet etmek daha etkili oluyor. Aslında başımıza gelen ani olaylar, hiç beklenmedik gelişmeler; bizlerin çocukken TV de veya sinemada izlediğimiz filmlerdeki "hadi canım, olmaz böyle birşey" dediklerimizden daha başka birşey değil.

Bizler büyüdüğümüz için daha çok şeyin farkına varır olduk. Büyüdükçe, gençken cesurca aldığımız kararların pişmanlığını yaşar olduk. Alınan toy kararların bu güne sızı vermesi bundan sanırım. Herkesin illa böyle anları olmuştur. Benim hayatımda neler oduğu değil, daha çok "bize neler oluyor böyle?" diye başlamalıyız düşünmeye.

Evet bize neler oluyor?

Toplum yıkılma sürecinin ortasında sanki. Beklentiler yüksek, elde edilenler beklentileri karşılamıyor. Hani palyaço'yu düşünün. Boya, onun yüzünü güleç gösteriyor, ancak altındaki hüznü kim bilebilir. Hep böyle dolaşır olduk.

Ve para, sadece sorunların üstünü örter oldu.

İstanbul gibi adam

Ara Güler'in bir fotoğrafı

Bir adam İstabul gibi olmalı.
Dört mevsimi yaşamalı.
Çamurlu olsa da sokaklar, çoşkuyla koşmalı.
Yağmurda bile dans edebilmeli.

Bir adam, adam gibi olmalı, İstanbul'da doğmalı.
Mis gibi balık kokmalı; pahalısından parfümlere inat.
Kalabalıkta tek olmalı.
Martılarla ahbap, kedilerle seksek oynamalı.

Hırlayan köpeklerden korkmamalı.
Şarhoşuna, tinercisine ve dilencisine alışık olmalı.
Yolda yürürken başı dik, gözü açık olmalı.
Tıpkı otobüsleri gibi İstanbul'un; taşıyabilmeli yürekleri.

Usta'ya cevap

Usta'ya cevap

Yanyana gelmeden yakın, birlikte olmadan çoğul olabilsek.
Yalnız sen değil, ben de; ağrımızla bir bütün olabilsek.
Tüten yalnızlık olmasa, acı olmasa, bir tebessüm olabilsek.
Duvarlar örmesek, görünsek, hep el ele birlikte dönsek.
Çarpsak birbirimize hep, her çarpışmada gülsek.

Ve keşke sevsek, olur muydu yalnızlıklar?

 Murat Dicle


Yuva (Aziz Nesin)

Yanyana geldikçe daha uzak
Birlikteyken daha kimsesiz
Bir ağırı sızım sızım yeri belirsiz
O da yalnız
Ben de yalnız
Acılar tütüyor bacamızdan
Görünmeyen taş duvarlar örmüşüz
Duvar olduk kendimize kendimiz
Ne yana dönsek
Kendimize çarparız

Gözyaşlarım

Ne kadar kötü! Göz yaşlarım içerde birikmiş ama hala salamıyorum. Oysa sal gitsin değil mi. Ama nafile, zorladım yüzlerce defa, olmuyor.

Dert, yapışmış içime, gitmiyor hüzünler ve seneleri devirdi. Artık derdimle mutlu oluyorum sanki. Arabesk bir duygu kaplamış sanki içimi. Cahilleşiyor gönlüm. Sürtünmüş binlerce ruha, artık yürek nasır kaplamış.

Artık iki kutupluyum, an ve an değişiyor hislerim. Hastalık bu belki! Kimbilir. Yazın başka, kışın başka, sabah ayrı bir ben, akşam bambaşka bir ben. Geçerken  meridyenleri, kutuplara yolculuk ediyorum. 

Ağla be gönlüm, ağla! Belki, ilacın bu senin. Tutma içinde biriken, tortulaşmış, pis gözyaşlarını. Sal gitsin. Korkma! Sal!

Murat Dicle